Visitas

jueves, 14 de febrero de 2013

Crecer, evolucionar o perder?

El otro día, mi prima mayor de 12 años me sorprendió diciendo: “Ja sabia que remugaries i donaries creu” (Traducción literal: Ya sabia que te pondrías pesada y me darías la lata). Lo peor de todo, es que sus palabras me dolieron como puñales. Ella había venido a comer a mi casa y yo la mandé a peinarse el pelo. Aceptando a regañadientes, volvió con tan solo los laterales peinados. Entonces le dije: “Puede que tu no te veas el cogote pero el resto de mortales, sí. Péinate, por favor!”. Cuántas veces me habré quejado de mi madre por obligarme a peinarme cuando a mí no me daba la gana?

Por lo visto, he crecido o he adoptado el "chip de mayor", que tanto he odiado y del que tanto me he quejado. Desde hace ya un tiempo, me sorprendo a mí misma teniendo detalles insólitos. Véase querer dejarlo todo impoluto y ordenado, no improvisar planes durante semana (y lo que es peor: no trasnochar un martes cualquiera!!), intentar ahorrar comprando productos de marca blanca (todo sea para intentar ahorrar…), ser adicta al deporte (desear que llegue el día de ir a jugar a padel o encontrar aunque sea tan solo media hora para ir a la clase de spinning), ir a tomar un café teniendo en cuenta el reloj…

Y es que durante los últimos meses, mi vida ha dado un vuelto de 180º. Estoy a dieta, “he tancat es barram” (traducción: me he cosido la boca),mentalizándome hasta el punto de que mis antojos son verduras y platos “bajos en calorías” y que todo adopte un nuevo sabor en el paladar. Vuelvo a vivir en la isla de la calma y disfruto de ello, muchísimo. Es un placer poder disfrutar un domingo cualquiera aquí. Despertarse a una hora decente (sí, sí, un domingo despertarme a las 11 motu proprio es verdaderamente insólito en mi persona…) y perderte por cualquier rincón (porque OJO: Mallorca es mucho más que sol y playa, y quien no se lo crea, le invito a que lo experimente). Dejar de de vivir sola para vivir con mi abuela. Y, aunque a priori, pueda parecer una amargura, os invito a que conozcáis a “Wendyblu”: es un verdadero placer vivir con ella y la única que causa discusiones de parejas es la que está tecleando ahora mismo. Otro de los aspectos a destacar es poder pasar una tarde con mis primas paseando por Palma o intentarles contagiar alguna de mis pasiones (aunque no sé si surge efecto esto último...), los domingos en familia en los que solo se disfruta de comer para ponernos al día de todo pero de lo que más disfruto es, sobre todo, de su compañía. 
Lo que verdaderamente ha cambiado en mi vida, muy a mi pesar, es haber saltado al mundo laboral... con todo lo que eso conlleva! Pasar 8 horas delante de un ordenador, apreciar la intensidad de los rayos solares sin la posibilidad de disfrutar de ellos, compartir tus todas tus emociones con un ordenador (alegría-tristeza-angustia-emoción-...), aguantar el tipo ante todo porque el postureo es muy importante y además… esto no es un colegio o la universidad donde puedes escaparte de una clase para irte a tomar un café en el bar y jugar a cartas! 
Es ahí dónde todo cobra sentido... Donde nace la importancia de: irse a dormir pronto, del coste que supone ganarse el sueldo, de ser responsable... De ahí que todos los consejos que tus padres, tu familia, tus profesores y todo aquel que ha querido perder un instante para formarte, cobran el valor que se merecen. Porque llega un día, en el que no sabes exactamente cómo, eres tú misma la que pronuncias esas frases, la que adoptas esas actitudes y la que se libra esa lucha interna por no dejar de ser quién eres.

Crecemos, evolucionamos o perdemos?


Yo apuesto por un evolucionamos, creciendo, sin perdernos. Porque me atrevo a decir que no pierdo mi esencia. Sigo siendo la misma alocada que disfruta de las fiestas y los eventos sociales  y puede que el día menos pensado os sorprenda con una locura “Made in Pilu”, tan solo debes estar atento.

7 comentarios:

  1. Sempre m'ha fascinat sa versatilitat amb sa qual escrius Pilu,mencanta!! Ojala jo poguesigual que tu plasmar en paraules lo que me pasa per es cap.. un hurra per tuu!!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Maddieee meva!! Voltros també heu crescut i encara no he assimilat... només amb lo que me dius i com ho dius, ho perceps! =) Ets molt guai, ho saps,no? Una aferrada ben grossa i disfruta de Girona =) ens veiem aquesta Setmana Santa per aquí, ehh! Vull café amb voltros!

      Eliminar
  2. M'agrada, però no estic d'acord, a vegades necessitam perdre'ns per trobar el camí.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Toni, precisament perquè implica perdre'ns, trobes es camí =)

      Eliminar
  3. Aquestes visites "obligades" no haurien de contar... per cert... escriu en català!!!!

    ResponderEliminar